@article { author = {سالم, مریم}, title = {}, journal = {The Mirror of Knowledge}, volume = {14}, number = {4}, pages = {-}, year = {2014}, publisher = {Shahid Beheshti University}, issn = {2251-8010}, eissn = {2588-512X}, doi = {}, abstract = {}, keywords = {causation,cause,Effect,stoicism,Epicureans,Sceptics,middle and neo platonic}, title_fa = {علل ارسطویی از منظر فلاسفة دورة یونانی‌مآبی}, abstract_fa = {رواقیـون که کمی‌‌بعـد از ارسـطو در آتـن، به تـرویج نظـریات فلسـفی خـود پرداختند، نظریة علیت را پذیرفتند و آن را اصلی اساسی در فلسفة طبیعی و اخلاقی خود‌به‌شمارآوردند، اما نه به همان صورت که ارسطو آن را تبیین کرده بود. نه تنها تعریف و تصور آنها از علیت متفاوت بود، بلکه نظریة علل اربعه را نیز نپذیرفتند و همچون حکمای پیشا سقراطی، فقط به علت مادی رسیدند و خدا را نیز مادی انگاشتند. در میان نحله‌های فعال و مطرح در‌این دوره می‌‌توان به اپیکوریان و شکاکان و افلاطونیان میانه و نو اشاره کرد که تنها نزد افلاطونیان می‌‌توان وفاداری به اصل علیت را مشاهده کرد، اصلی که باعث‌ایجاد و نظم عالم می‌‌شود و در رابطة طولی بین موجودات در قوس نزول، فیض نامیده می‌‌شود. با گسترش مسیحیت و مسیحی شدن فلاسفه از قرن 6 به بعد، رابطة علیت به رابطه‌ای ‌ایجادی بین خدا و عالم تبدیل و دیدگاه فیض نوافلاطونی برچیده می‌‌شود و حتی تا قرن 12 و 13 اثر چندانی از آموزه‌های فیزیکی و متافیزیکی ارسطو در بین آباء کلیسا دیده نمی‌‌شود.}, keywords_fa = {علیت,علت,معلول,رواقیون,اپیکوریان,شکاکان,افلاطونیان میانه و نو}, url = {https://jipt.sbu.ac.ir/article_96079.html}, eprint = {https://jipt.sbu.ac.ir/article_96079_10ee0b766cba73279bb1d38b5c6e5641.pdf} }