%0 Journal Article %T رابطه وطن و طمأنینه بی ذکر نام نویسنده %J آینه معرفت %I دانشگاه شهید بهشتی %Z 2251-8010 %A مقدادیان, عادل %A صادقی, مسعود %D 2017 %\ 06/22/2017 %V 17 %N 2 %P 125-147 %! رابطه وطن و طمأنینه بی ذکر نام نویسنده %K طمأنینه %K وطن %K پیمان الست %K آثار طمأنینه %R %X طمأنینه مقامی است که اهل عرفان، معتقدند قرار دائمی با وصول به آن امکان پذیر است. امّا طمأنینه به عنوان یک مشترک لفظی با متعلّق­های متفاوت در قرآن کریم و به تبع آن در کلام صوفیان مطرح شده است. در قرآن، دنیا متعلّق اطمینان قرارگرفته و امکان طمأنینه به دنیا نیز تصدیق شده است. (یونس:7)  البته صوفیان می­گویند هر نوع آرامش، غیر از «طمأنینه»ای که از طریق رسیدن به «وطن»، یعنی خاستگاه وجودی انسان، ایجاد شود نه دائمی است و نه اصیل. تستری در تفسیر عرفانی خود و ذیل آیه­­ ی «فَإِنْ‏ أَصابَهُ‏ خَیْرٌ اطْمَأَنَ‏ بِهِ‏» (حج:11) معتقد است انسانی که هنوز دارای هواست و به عبارتی به طمأنینه مطلق نرسیده، هر دریافت (مادّی یا معنوی) که باعث احساس «رضایت قلبی» و «نشاط نفس» او بشود، به همان طمأنینه می‎یابد.‏(تستری: 1423: 106)امّا با نظر دقیق عرفانی، طمأنینه مخلوط به هوا، یا همان طمأنینه پیش از وصول به وطن، «طمأنینه در غربت» است و مجازاً به آن طمأنینه گفته شده است.آیا وصول به طمأنینه مطلق شدنی­ست؟ معنای «وطن» که عارفان، طمأنینه را جز با وصول به آن امکان پذیر نمی­دانند چیست؟ اعتقاد به حقیقت عرفانی «طمأنینه» چه تلازماتی در بینش عرفان نظری و علمی عارفان داشته است و آنان بر این اعتقاد چه تلازماتی را بار کرده­اند. در این نوشتنار به بررسی پاسخ این سؤالات از متون عرفانی صوفیان نخستین تا عصر ابن عربی پرداخته‎ایم. %U https://jipt.sbu.ac.ir/article_96959_9c1533800245573217ea1c5055353457.pdf