TY - JOUR ID - 96959 TI - رابطه وطن و طمأنینه بی ذکر نام نویسنده JO - آینه معرفت JA - JIPT LA - fa SN - 2251-8010 AU - مقدادیان, عادل AU - صادقی, مسعود AD - دانشجوی دکتری پژوهشکده امام خمینی (س) و انقلاب اسلامی AD - عضو هیئت علمی گروه تاریخ و تمدن اسلام دانشگاه تهران Y1 - 2017 PY - 2017 VL - 17 IS - 2 SP - 125 EP - 147 KW - طمأنینه KW - وطن KW - پیمان الست KW - آثار طمأنینه DO - N2 - طمأنینه مقامی است که اهل عرفان، معتقدند قرار دائمی با وصول به آن امکان پذیر است. امّا طمأنینه به عنوان یک مشترک لفظی با متعلّق­های متفاوت در قرآن کریم و به تبع آن در کلام صوفیان مطرح شده است. در قرآن، دنیا متعلّق اطمینان قرارگرفته و امکان طمأنینه به دنیا نیز تصدیق شده است. (یونس:7)  البته صوفیان می­گویند هر نوع آرامش، غیر از «طمأنینه»ای که از طریق رسیدن به «وطن»، یعنی خاستگاه وجودی انسان، ایجاد شود نه دائمی است و نه اصیل. تستری در تفسیر عرفانی خود و ذیل آیه­­ ی «فَإِنْ‏ أَصابَهُ‏ خَیْرٌ اطْمَأَنَ‏ بِهِ‏» (حج:11) معتقد است انسانی که هنوز دارای هواست و به عبارتی به طمأنینه مطلق نرسیده، هر دریافت (مادّی یا معنوی) که باعث احساس «رضایت قلبی» و «نشاط نفس» او بشود، به همان طمأنینه می‎یابد.‏(تستری: 1423: 106)امّا با نظر دقیق عرفانی، طمأنینه مخلوط به هوا، یا همان طمأنینه پیش از وصول به وطن، «طمأنینه در غربت» است و مجازاً به آن طمأنینه گفته شده است.آیا وصول به طمأنینه مطلق شدنی­ست؟ معنای «وطن» که عارفان، طمأنینه را جز با وصول به آن امکان پذیر نمی­دانند چیست؟ اعتقاد به حقیقت عرفانی «طمأنینه» چه تلازماتی در بینش عرفان نظری و علمی عارفان داشته است و آنان بر این اعتقاد چه تلازماتی را بار کرده­اند. در این نوشتنار به بررسی پاسخ این سؤالات از متون عرفانی صوفیان نخستین تا عصر ابن عربی پرداخته‎ایم. UR - https://jipt.sbu.ac.ir/article_96959.html L1 - https://jipt.sbu.ac.ir/article_96959_9c1533800245573217ea1c5055353457.pdf ER -