محمدرضا بیات؛ علیرضا طاهری سودجانی
چکیده
در این مقاله با تکیه بر دیدگاه رودلف اتو دربارة تجربة مینوی از دیدگاه افلاطون دربارة تجربة زیبایی و عشق خوانشی جدید ارائه شده است که طبق آن میتوان تجربة زیبایی و عشق در افلاطون را تجربهای مینوی شمرد. تجربههای دینی دارای گونههای متنوعی هستند و نمیتوان آنها را در یک گونه جای داد. با توجه به این پیشفرض، این مقاله درصدد است تا ...
بیشتر
در این مقاله با تکیه بر دیدگاه رودلف اتو دربارة تجربة مینوی از دیدگاه افلاطون دربارة تجربة زیبایی و عشق خوانشی جدید ارائه شده است که طبق آن میتوان تجربة زیبایی و عشق در افلاطون را تجربهای مینوی شمرد. تجربههای دینی دارای گونههای متنوعی هستند و نمیتوان آنها را در یک گونه جای داد. با توجه به این پیشفرض، این مقاله درصدد است تا نشان دهد که تجربة زیبایی و عشق در افلاطون در مقایسه با انواع دیگر تجربههای دینی به تجربة مینوی نزدیکتر است زیرا با تکیه بر دیدگاه رودلف اتو دربارة تجربههای مینوی اولاً تجربة زیبایی و عشق نوعی آگاهی از موجودی "کاملاً دیگر" است که تمام ویژگیهای آگاهی نومینوس یا دستکم، مهمترین ویژگیهای آن را دارد ثانیاً زیبایی محض به عنوان متعلَّق این آگاهی تمام ویژگیها یا دستکم مهمترین ویژگیهای امر مینوی را دارا است. بنابراین، میتوان مواجهه با زیبایی را مواجهه با امرمینوی و در نتیجه، تجربة زیبایی و عشق در افلاطون را تجربهای مینوی شمرد. با این خوانش نشان داده شده است که تجربة مینوی گستره وسیعی دارد و میتواند تجربه زیبایی و عشق در افلاطون را هم دربرگیرد.
محمدرضا بیات؛ مهدی طهماسبی
دوره 15، شماره 4 ، دی 1394، ، صفحه 109-128
چکیده
در یک نگاه کلی، ارادهگرایی و قرینهگرایی دو رویکرد رقیب درباره اخلاق باور بوده است. لوئیس پویمن فیلسوف آمریکایی معاصر با انتقاد از این دو رویکرد، نظریه ارادهگرایی غیر مستقیم تجویزی را ارائه نموده است. در این نظریه برای تحلیل شکلگیری باور، هم به نقش «ادله» و «عوامل زمینهای» بطور توأمان توجه شده و هم، «عقلانیت» مبنای داوری بین ...
بیشتر
در یک نگاه کلی، ارادهگرایی و قرینهگرایی دو رویکرد رقیب درباره اخلاق باور بوده است. لوئیس پویمن فیلسوف آمریکایی معاصر با انتقاد از این دو رویکرد، نظریه ارادهگرایی غیر مستقیم تجویزی را ارائه نموده است. در این نظریه برای تحلیل شکلگیری باور، هم به نقش «ادله» و «عوامل زمینهای» بطور توأمان توجه شده و هم، «عقلانیت» مبنای داوری بین قرائن و ادله متعارض قرار گرفته است. پویمن با تکیه به این تحلیل، کوشیده است تا با تعیین شرایط خاصی، از ارادهگرایی غیرمستقیم در کسب و حفظ باور، با وجود قرائن کافی بر خلاف، دفاع اخلاقی نماید.در این مقاله ضمن ارائه توصیفی دقیق از نظریه پویمن درباره اخلاق باور، به تحلیل و بررسی این نظریه و شرایط ذکرشده برای جواز اخلاقی ارادهگرایی میپردازیم.