امام خمینی بر تقسیم‌بندی قیصری بر مراتب عالم اشکال کرده، آن را از لواحق ماهیت دانسته نه وجود و اسم رحمن را مقام بسط (ظهور) و اسم رحیم را مقام قبض (بطون) وجود آورده، اسم «الله» را جمع بسط و قبض دانسته، لذا مانند فلاسفه، اسم رحمن را رب عقل اول و اسم رحیم را رب نفس کلی نمی‌گیرد. جعل را متعلق به ماهیت می‌گیرد و در حضرت علمیه و غیر آن بین وجود و ماهیت فرقی قائل نمی‌شود. در بحث «شیئیت ثبوت» می‌گوید: عین ممکن هرگز بوی وجود به مشامش نمی‌رسد و وجود واحد شخصی اطلاقی است ولی به واسطة اسماء و صفات وصور اسماء متعدد می‌شود و اختلاف جواهر جنسیه را توسط جواهر فصلیه آورده نه با اعراض کلیه و در بارة انواع حمد می‌گوید: حمد فعلی اظهار کمال محمود با عمل است و حمد خداوند را در آینة تفضیلی می‌داند و انواع حمد را ذاتـًا یکی می‌گیرد که فقط بر حسب تکثر اسماء و صفات مختلف می‌شوند.
)