چکیده

استاد مطهری در میان گرایش‌ها و نظریات گوناگون در گستره مکاتب اخلاقی، به پرستش الهی به عنوان بنیاد اساسی مکتب اخلاقی اسلام معتقد است. مبنای دیدگاه فوق از نظر ایشان این است که هر گونه کار اخلاقی عبادت خداست حتی اگر شخص به آن توجه نداشته باشد. پرستش از نظر استاد دارای دو جنبه است باطنی یعنی سیر انسان از خلق به خالق و ظاهری عبارت است از نوع آداب و اعمالی که باید پرستش به آن شکل صورت گیرد. در این مقاله پس از تبیین هویت معرفتی و حکمت‌های اخلاقی و تربیتی پرستش، جنبه‌های معیاری آن، کنکاش خواهد شد و در نهایت به صورت مورد پژوهانه، مبانی معرفت‌شناسانة نظریة پرستش، مورد بحث قرار خواهد گرفت. در ادامه اثبات خواهد شدکه نظریة پرستش با توجه به دارا بودن مؤلفه‌های لازم عقلی و نقلی، می‌تواند یک مکتب اخلاقی - منطقی و معتدل باشد.