با ختم رسالت، انگاره ختم ارتباط انسان توسط فرشتگان با عالم غیب،گونه‌ای از تبیین حقیقت خاتمیت به شمار آمد؛ اما دلایلی استوار از وجود ارتباط میان انسان‌ها و خدا با واسطة فرشتگان گزارش می‌‌دهد. زیر بنای چرایی لزوم این پیوند به درک مسئلة هدایت و جایگاه امام باز می‌گردد. وجود آموزه‌هایی در شیعه که به موضوع گفتگوی فرشتگان با پیشوایان آن و حتی دیگران تأکید دارد، در اولین مواجهه، این پرسش را مطرح می‌کندکه باور به ارتباط ملائکه با انسان پس از ختم نبوت باوری اختصاصی به شیعه است یا در درون مایه‌های معارف اهل سنت می‌‌توان چنین باوری را پیگیری نمود؟ پرسش از چگونگی دلالت آموزه‌های اهل سنت در این مسئله و گونه‌های تقارب و تباعد مفهومی‌‌آن، در دو فرهنگ شیعی و سنی. این پرسش‌ها هم دقیق از اصل این مسئله را آشکار می‌‌نماید. شیوه‌های تحدیث و تفاوت آن با نبوت و رسالت از موضوعات دیگری است که جستار در آموزة تحدیث را ضرورت می‌‌بخشد. از این رو، در این نوشتار پس از مروری کوتاه بر مسئلة تحدیث نزد اهل سنت و امکان ارتباط ملائکه با انسان پس از ختم نبوت؛ دیدگاه‌های مطرح نسبت به تفسیر محدث و به‌ویژه تمایز محدث با نبی و رسول از نگاه شیعه مورد بررسی قرار گرفته است
)